Τεχνολογία Αερόσακου

Το τεχνολογικό υπόβαθρο των αερόσακων στήθηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, για την πρόληψη τραυματισμών σε περιπτώσεις αναγκαστικής προσγείωσης αεροσκαφών.

Ο αερόσακος έχει ως πρώτη ύλη το nylon (πολυαμίδιο) και τοποθετείται διπλωμένος πίσω από το ταμπλό ή μέσα σε ένα μικρό χώρο στο κέντρο του τιμονιού. Συνήθως περιέχει μία μικρή ποσότητα σκόνης ταλκ για τη διατήρηση της ευκαμψίας του nylon κατά την αποθήκευση.

Το σύστημα διόγκωσης λειτουργεί με βάση τη χημική αντίδραση ανάμεσα στο αζίδιο του νατρίου (NaN₃) και το νιτρικό κάλιο (KNO₃), η οποία παράγει μεγάλο όγκο αερίου αζώτου (N₂) φουσκώνοντας τον αερόσακο. Ο αισθητήρας, ο οποίος αντιλαμβάνεται τη σύγκρουση, τοποθετείται στους προφυλακτήρες του αυτοκινήτου. Ο αισθητήρας είναι ουσιαστικά ένας διακόπτης που κλείνει ένα ηλεκτρικό κύκλωμα όταν ανιχνευθεί σύγκρουση με ταχύτητα πάνω από 10-15 μίλια/ώρα.

 Κίνδυνοι από τη χρήση του αερόσακου

Η αντίδραση του συστήματος διόγκωσης είναι τόσο γρήγορη που ο αερόσακος φουσκώνει με ταχύτητα πάνω από 200 μίλια την ώρα. Γι’αυτό το λόγο, είναι πολύ σημαντικό οι επιβάτες να κάθονται στη σωστή απόσταση από τον αερόσακο ώστε να αποφευχθούν τραυματισμοί κατά το άνοιγμά του. Οι αερόσακοι είναι δυνατό να τραυματίσουν σοβαρά μικρά παιδιά λόγω του γρήγορου ανοίγματος. Συνεπώς, συστήνεται τα παιδιά κάτω του ενός έτους να μην κάθονται μαζί με τους γονείς στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου.

πηγη: elsito